معماری دیجیتال، مجموعه‌ای از اصول، الگوها، و استراتژی‌های طراحی است که برای ساختاردهی و توسعه سیستم‌های دیجیتال استفاده می‌شود. این معماری‌ها به طور عمده بر روی استفاده از فناوری‌های اطلاعاتی و دیجیتال تکیه دارند و هدفشان ایجاد سازماندهی، انعطاف‌پذیری و کارآیی بالا در سیستم‌های دیجیتال است. معماری دیجیتال نه تنها مرتبط با شبیه‌سازی و تصویربرداری است، بلکه مفهوم بزرگتر و گسترده‌تری دارد. در اصل، معماری دیجیتال در بستر استفاده از فناوری‌های دیجیتال، مدل‌سازی کامپیوتری، برنامه‌نویسی و سیستم‌های اطلاعاتی برای طراحی، ساخت و مدیریت سازه‌ها و سیستم‌های معماری استفاده می‌شود. پیشینه معماری دیجیتال به طور گسترده‌تر از دهه 1960 آغاز شد، زمانی که ابزارها و تکنولوژی‌های محاسباتی برای پردازش و تجسم سازه‌ها و طرح‌های معماری استفاده شدند. این ابزارها شامل نرم‌افزارهای مدل‌سازی سه‌بعدی، نمایش‌های رندر شده، شبیه‌سازی‌های فیزیکی و غیره بودند. با پیشرفت تکنولوژی و فناوری‌های دیجیتال در دهه‌های بعدی، معماری دیجیتال به تعامل و ترکیبی از مدل‌سازی کامپیوتری، شبیه‌سازی، تحلیل داده‌ها، واقعیت افزوده، اینترنت اشیا و سایر ابزارها تبدیل شد. این ترکیب تکنولوژی‌های مختلف باعث شد که معماران و طراحان بتوانند به صورت سریع‌تر، دقیق‌تر و خلاقانه‌تر طرح‌ها و سازه‌ها را ایجاد، تجسم و بررسی کنند. استفاده از معماری دیجیتال در معماری به دانشمندان و متخصصان این حوزه امکان می‌دهد تا بهترین روش‌ها و استراتژی‌ها را برای طراحی و ساخت سازه‌ها و شهرها بر اساس نیازها و محدودیت‌های مختلف ارائه کنند. همچنین، این رویکرد بهینه‌سازی فرآیندهای ساخت و بهبود کیفیت، کارایی و پایداری سازه‌ها را فراهم می‌کند.

معماری سنتی، به طور اصولی، با استفاده از روش‌های سنتی و طراحی دستی انجام می‌شود. طراحان و معماران برای بیان ایده‌ها و طرح‌های خود از کاغذ و مداد استفاده می‌کنند. این روش ممکن است زمان‌بر و محدودیت‌هایی در انتقال تمام جزئیات و ایده‌ها داشته باشد. اما با پیشرفت فناوری و استفاده از کامپیوتر و نرم‌افزارهای طراحی، روش‌های دیجیتال در معماری به وجود آمده است. طراحان می‌توانند از نرم‌افزارهای مدل‌سازی سه‌بعدی، طراحی کامپیوتری و شبیه‌سازی استفاده کنند. این ابزارها امکانات بیشتری را برای طراحی دقیق‌تر، تجسم بهتر و ارتباط آسانتر با سایر اعضای تیم معماری فراهم می‌کنند. معماری دیجیتال با استفاده از فناوری دیجیتال و روش‌های مدل‌سازی کامپیوتری، شبیه‌سازی و تصویربرداری، امکانات و قابلیت‌های بیشتری را برای طراحان و معماران فراهم می‌کند و بهبود و بهینه‌سازی فرآیندهای طراحی و ساخت را ممکن می‌سازد.

معماری دیجیتال نسبت به معماری سنتی دارای مزایای متعددی است:
1. سرعت و کارایی: طراحی دیجیتال با استفاده از نرم‌افزارها و ابزارهای مدل‌سازی کامپیوتری، فرآیند طراحی را سریع‌تر و کارآمدتر می‌کند. امکانات مانند مشاهده سه‌بعدی طرح‌ها، تغییرات سریع و آسان و شبیه‌سازی‌های دقیق، زمان طراحی و اجرا را به طور قابل توجهی کاهش می‌دهد.
2. دقت و دسترسی آسان: با استفاده از روش‌های دیجیتال، می‌توان طرح‌ها را با دقت بسیار بالا و به جزئیات دقیق ترسیم کرد. نرم‌افزارهای مدل‌سازی سه‌بعدی و شبیه‌سازی امکان مشاهده و بررسی طرح‌ها از زوایای مختلف را فراهم می‌کنند. همچنین، طرح‌ها به راحتی در دسترس همه اعضای تیم می‌باشد و امکان همکاری و تعامل آسانتری فراهم می‌شود.
3. انعطاف‌پذیری و تغییرپذیری: در معماری دیجیتال، تغییرات و اصلاحات در طرح‌ها به راحتی قابل انجام هستند. این امر به طراحان این امکان را می‌دهد که به سرعت تغییرات مورد نیاز را در طرح‌ها اعمال کنند و بازخوردهای مشتریان و سایر اعضای تیم را در نظر بگیرند.
4. ارتباطات بهتر: با استفاده از طراحی دیجیتال، امکان ارتباط و تبادل اطلاعات بهتری با مشتریان، سایر متخصصان و عموم مردم وجود دارد. طرح‌ها و مدل‌های سه‌بعدی قابلیت نمایش و ارائه آسان‌تری دارند و می‌توانند به صورت الکترونیکی و آنلاین به اشتراک گذاشته شوند.
5. استفاده مؤثر از فناوری: معماری دیجیتال از فناوری‌های مدرن مانند هوش مصنوعی، واقعیت مجازی و افزوده، نرم‌افزارهای شبیه‌سازی و تحلیل، ابرمحاسبات و غیره بهره می‌برد. این استفاده مؤثر از فناوری‌ها، امکان بهبود و بهینه‌سازی فرآیندهای طراحی و ساخت را فراهم میکند و می‌تواند به دستیابی به نتایج بهتر و مطلوبتر کمک کند.
به طور کلی، معماری دیجیتال باعث افزایش کارایی، دقت، انعطاف‌پذیری و تغییرپذیری، ارتباطات بهتر و استفاده مؤثر از فناوری در فرآیندهای معماری می‌شود. این به طراحان و متخصصان معماری امکان می‌دهد تا طرح‌ها و پروژه‌ها را بهبود دهند، با مشتریان و همکاران خود بهتر ارتباط برقرار کنند و نتایج بهتری را به دست آورند.

معماری پارامتریک با موارد زیر تعریف می شود: ترکیب پیچیدگی و تنوع، در نتیجه رد فایده گرایی همگن. اولویت های مشترک شامل شهرسازی، طراحی داخلی، شگفتی های معماری و حتی مد. این ایده که همه عناصر طراحی به یکدیگر وابسته و سازگار هستند.

اصطلاح پارامتریک به تمام عناصری که در معماری به پارامترهای انعطاف پذیر تبدیل شده و در نتیجه با یكدیگر قابل تطبیق اند دلالت می کند. در معماری پارامتریک به جای استفاده از یک یا چند حجم هندسی (مكعب، استوانه و…) با فرم هابی متغیر و انعطاف پذیر کار می شود. متغیرها در طرح پارامتریک به هم وابسته هستند و این متغیرها به وسیله معادلات پارامتریک به دست می آیند. در این روش از طراحی بر خلاف روش های سنتی برای تغییر در طراحی و اضافه کردن جزئیات به طرح زمان بسیار کمتری لازم است و نیازی به ترسیم دوباره طرح برای اعمال تغییرات نیست. در این صورت می توان با تغییری در اطلاعات و داده ها در یک جزء ،تغییرات را در تمامی اجزاء اعمال کرد.